Vroeg in het jaar boekten we een weekje Zakynthos. Toen het leven ons allemaal toelachte. De coronapandemie was ver weg, al bijna vergeten. We hadden een natte winter zonder wateroverlast. De economie groeide, er werden vorderingen gemeld op milieuvlak en het onvoorstelbare was nog niet gebeurd: de brutale en misdadige inval van Rusland in Oekraïne.
Een half jaar verder hangt de vlag er heel anders bij. Halfstok zou ik haast zeggen. De oorlog dreigt te escaleren. Nooit heb ik gedacht dat de nucleaire dreiging realiteit zou worden, nooit heb ik onze rocketman in Noord-Korea serieus genomen. En ook niet dat Poetin zich zou ontpoppen tot een wrede tsaar van de ergste soort. Naïef ja, zoals de halve wereld naïef was.
Voor het eerst voel ik een pessimisme dat maar niet wil wijken. Staan we op de drempel van een kernoorlog? Op de rand van totale vernietiging? Hoe moet dat met onze kinderen en hun eventuele kleinkinderen? Afschuwelijke gedachten die ik zoveel mogelijk wegstop. De actualiteit is immers al erg genoeg. We zitten midden in een energiecrisis. Miljoenen gezinnen komen in financiële problemen. Douchen, de verwarming op 20; het worden privileges van de welgestelden. Bedrijven gaan failliet. En dan hebben we nog de stikstofcrisis, de vluchtelingencrisis en de klimaatcrisis.
In die state of mind reisden we toch naar het zonnige Griekenland. Annuleren ging niet meer, de trip was betaald. En waarom ook? Het leven daar is goedkoper dan hier. En laten we eerlijk zijn: een weekje 25 graden aan het strand met wat Griekse meze, heerlijk toch? Wie weet is het wel de laatste keer…
Toch is het van echt ontspannen niet gekomen. Ondanks de drukte, de feestende en lallende Engelsen, de lawaaiige quads en motorboten, de volle restaurantjes; er lag een slagschaduw over het mooie eiland waar elk jaar duizenden schildpadden ter wereld komen.
Het echtpaar op leeftijd waar we een appartementje huurden hielp ons verder uit de droom. De energierekening was geëxplodeerd, net als de kosten voor het wassen van beddengoed, eten, drinken en alle andere spullen. Het jaar zou eindigen in verlies, net als de twee voorgaande coronajaren. Tranen stonden in de ogen van de bejaarde gastvrouw die er net een half jaar dag en nacht werken op had zitten. Komen jullie volgend jaar weer, luidde de vraag. Ik hoop het, zei ik niet echt overtuigend, ik hoop het.
Jos Cortenraad
