De oorlog in Oekraïne duurt onverminderd voort, de opwarming van de aarde stopt niet, de rivieren dreigen droog te vallen met een tekort aan water tot gevolg, corona maakt zich op voor een nieuwe aanval, oogsten mislukken, de boeren dreigen met een onvervalste gewelddadige staatsgreep. En waar maken wij ons druk over? Of we wel op vakantie kunnen. Meer dan 80 procent van de Nederlanders pakt dit jaar één keer de koffers, lees ik in de krant. Aan geld geen gebrek na twee sobere coronajaren. Samen hebben we ruim 500 miljard euro in de spaarpotten en die branden ons in de zak. Vliegvelden kunnen de drukte niet aan, in de restaurants is geen personeel om de burgers uit te serveren, de benzine gaat op de bon, het is véél te warm. Maar we blijven boeken, tenten en campers kopen en aanschuiven in de files.
Want vakantie. We hebben het verdiend, na weer een jaar hard werken en zeker na die ellendige corona. Natuurlijk, ook ondergetekende verheugt zich op een paar weken Frankrijk in augustus na een jaar sjravèle. Maar meer dan ooit is er dat vervelende stemmetje ergens diep in mijn achterhoofd dat lastige vragen stelt. Hoezo verdiend? Geldt dat niet ook voor de onschuldige Oekraïense en Russische burgers? Voor de straatarme Afrikanen? Voor al die wereldburgers die onder de armoedegrens leven, 730 miljoen volgens de laatste cijfers van de Wereldbank? Voor de slachtoffers van de Toeslagenaffaire die nog altijd wachten op hun geld? Waarom hebben wij wel recht op vakantie en zij niet? Wordt het niet tijd om de welvaart beter te verdelen, ons inkome te delen?
Bovendien is daar het consumentisme waarmee wij de aarde in hoog tempo opvreten. De Nederlandse boeren zijn met hun megastallen kampioen stikstofuitstoot, maar de verbrande vakantiekerosine en -benzine mag er ook zijn. We verspillen voedsel en spullen, creëren bergen afval waarin we ooit verstikken. Ik begrijp het, u zit niet op een dergelijk moraliserend praatje te wachten. U kunt toch de aarde in uw eentje niet redden. Nee, en ik ook niet. Dus waarom somberen? Nú kan het nog, op vakantie gaan. Wie weet wat volgend jaar brengt. Carpe Diem. Typisch een voorbeeld van struisvogelgedrag. Een mens steekt nu eenmaal graag zijn kop in het zand. Met open ogen rennen we richting afgrond. Ondergetekende incluis, laat dat helder zijn. Maar toch kan het geen kwaad om eens in de spiegel te kijken, om eens na te denken over ons eigen gedrag.
Blijf ik dus thuis? Nee. We gaan op pad, stapeltje boeken in de e-reader en even bijkomen met op zijn tijd een lekker glas wijn, een menu du jour en een dosis zon. Me realiserend dat we bevoorrechte mensen zijn en me voornemend om wat meer van die rijkdom te delen. Om wat meer tijd te besteden aan bijvoorbeeld de 50 Oekraïense vluchtelingen die net in ons dorp zijn geland. Om bewuster en duurzamer te leven, nog minder vlees te eten, minder spullen vroegtijdig te dumpen. Vakantie biedt ruimte om na te denken. En om goede voornemens te maken. Ik ga mijn best doen.
Jos Cortenraad
